شهید سید مهدی سیدالحسینی

• سیّدمهدی در خانواده‌ای کاملاً مذهبی از سلاله‌ی پاک رسول الله(ص) و مطیع  فرمان امام(ره)، دیده به جهان گشود. او با دوستان و فامیل بسیار خوش­برخورد و به انجام واجبات و ترک محرّمات پایبند بود. در جوانی تشکیل خانواده داد که ثمره‌ی ازدواجش دو فرزند می‌باشد.
• وی برای دفاع از ناموس، شرف و مملکت خود، همسر و فرزندانش را به خدا سپرد و از طریق بسیج، عازم مناطق جنگی شد. حدود سه سال در منطقه‌ی عملیّاتی آبادان، در گردان قائم لشکر پنج نصر، حضور داشت. مصطفی دامن­پاک، هم­سنگر شهید، لحظه شهادتش را این­چنین توصیف می­کند: «سیّدمهدی در محور شلمچه خط­نگه‌دار بود. بین خاکریز ما و عراقی‌ها کمتر از 500 متر فاصله وجود داشت. در محور جلوتر خاک‌ریزی قرار گرفته بود که عراقی‌ها کاملاً برآن تسلّط داشتند و به پیچ مرگ معروف بود. از آنجا به هیچ­وجه عبور وسیله‌ی نقلیه ممکن نبود.
• 15 تیرماه 65 نزدیک ظهر بود. باید کسی می رفت و آب و غذا می آورد. سیّد، بی­درنگ از جای خود برخاست و از سنگر خارج شد. چند قدم که برداشت، دشمن خط را به زیرآتش گرفت. خمپاره­ای آمد و در کنار سیّد منفجر شد . او انگار مأمور شده بود تا به سیّد بیاموزد قصه پرواز تا خدا را، چرا که عرشیان در انتظار عروجش بودند و فرشیان در اندوه فراغش. با سرعت از سنگر بیرون دویدم. خودم را بالای سرش رساندم و بدن غرق به خونش را در آغوش گرفتم. لحظه ای بعد ، سید پرکشید و به مهمانی ملکوت رفت . عطر دل انگیز شهادت فضا را پُر کرده بود.»

فرازی از وصیت نامه شهید:

• “…وصیت نامه خویش را با اعتقاد به یگانگی خداوند و اعتقاد داشتن به نبوت، معاد، امامت و ولایت فقیه و مرگ و سؤال در شب اول قبر شروع می­کنم. وقتی که امام صدایش را بلند کرد که « هل من ناصر ینصرنی » پی بدان بردم که این همان ندای حسین (ع) است و لبیک را بلند کردم و لباس رزم پوشیدم و آنگاه اسلحه بر دوش گرفتم و آماده کارزار شدم. پِی بدان بردم که حفظ اسلام و کمک به جمهوری اسلامی از همه چیز مهمتر است حتی از زندگی. و حقیر زندگی خودم را در مقابل اسلام ناچیز شمردم. ندای ما همچون امام حسین (ع) این است که “هیهات من الذلّه” و هرگز با آمریکا و صدام و حامیانش تن به ذلّت و سازش نمی دهیم. تا آخرین قطره خون که در رگهای بدن ما هست از نائب مهدی­مان حمایت خواهیم کرد.
• سفارش می­کنم به همسرم که همچون زینب کبری(س) صبر پیشه کن و در شهادت من ناراحت نشو و پیام­رسان خون من باش و مادری باش برای فرزندانم که آنها را در خط اسلام تربیت کنی.  شما ای فرزندان عزیز! شما کسانی هستید که بر یتیمان حسین(ع) چون رقیه و سکینه و علی اصغر اقتدا کردید. تو ای پدر عزیزم! همچون خود امام حسین(ع) صبر داشته باش در شهادت من، چون حسین که بر شهادت جوانش علی­اکبر صبر کرد و شما اکنون در نزد جدّتان رسول اللّه و مادرتان زهرا(س) روسفید هستید و دِین تان را نسبت به انقلاب و اسلام ادا کردید.
• ای مادر عزیزم! در شهادت من نالان نباش. فرزندتان از جوانان دیگر بهتر نبود و همچون لیلا صبر کن . ای برادرم می­دانم که داغ برادر سخت و کمرشکن است، برای اسلام باید صبر کنی. شما ای خواهرانم! زینب­وار پیامم را به گوش همه برسانید و زینب­وار ادامه­دهنده­ی راهم باشید، از همینجا با شما خداحافظی می­کنم تا اینکه همدیگر را در صحرای محشر ملاقات کنیم.”